خرید و فروش حیوانات خانگی
کلاغ سفیدخرید و فروش حیوانات خانگی
کلاغ سفیداطلاعاتی در مورد طرقه
طرقه یا جل یا گنجشک بیابونی یا صحرایی، نام پرنده ای آوازه خوان است.
پرنده ای از خانواده چکاوکیان
نام انگلیسی : bimaculate lark
بدنی خاکی رنگ با خال های سیاه(بعضی از گونه ها، بدون خال ها و بعضی پر تر و بعضی کم تر دارای خال می باشند)
در زمین های بیابانی و نیمه بیابانی و زمین های پست می توان آنها را مشاهده کرد.
در زیر بوته های خار و خاشاک لانه سازی نموده و در بین 4 تا 6 تخم می گذراند.
در 15 تا 17 روز جوجه ها از تخم سر می کشند و آماده ی زیست می شوند.
جوجه ها با انواع حشرات و دانه های محیطی که در آن اقامت داشته اند، تغذیه می شوند.
محیط زیست در ایران :
این پرنده در استانهای مشهد، اصفهان و شیراز بیشتر از سایر مناطق دیده می شود.
تعیین جنسیت :
نر ها دارای طوق سیاه رنگ که با بیشتر شدن سن پر رنگ تر میشود.
ماده ها بدون طوق یا طوق بسیار کم رنگی هستند.
در جوجه ها : راه دیگر تعیین جنسیت زبان طرقه هست که در نر ها چند خال سیاه بر روی زبان آن ها دیده می شود.
در 10 تا 15 روزگی جوجه ها از لانه بیرون می آیند و بیشتر می دوند و پرواز های کوتاه می کنند.
در خانه و محیط غیر طبیعی با انواع دانه ها مانند: ذرت، تخم آفتاب گردان(سایز هم دهان طرقه)، تخم کاهو، سبزیجات، کتان، ارزن، کافشه، اکثر دانه هایی که اندازه دهن پرنده هست می توان تغذیه کرد.
در تمامی فصول باید از تخم کتان که غذای اصلی طرقه می باشد تغذیه شوند.
گاها در رژیم غذایی از گوشت چرخ کرده نیز استفاده می شود.
برای رام کردن این پرنده بهتر است از جوجه های تازه از لانه در آمده استفاده کرد.
پرنده ای بسیار با خوی وحشی گری که اگر در سنین بالا از محیط خود شکار شود، با ضربات مکرر سر خود به قفس امکان کشته شدنش زیاد است.
این پرنده تقلید گر بسیار توانایی است.
بهتر است در سنین 6 ماهگی در کنار پرنده های پر دهن قرار بگیرد و صدایشان را بشنود. این عمل در خواندنش در آینده تاثیر بسیار زیادی دارد.
این پرنده از سنین 6 ماهگی شروع به ریزه خوانی می کند و در سن 1 سالگی تقریبا قرص میخواند.
از سی دی های آموزشی قناری و سهره هم می توان برای بهتر خواندن این پرنده استفاده کرد.
دست آموز شدن این پرنده بهتر است قبل از بلوغ صورت بگیرد .
آبله قناری
امروزه با توجه به گسترش سالن های پرورش قناری، مراقبت های دقیقی لازم است تا پرورش دهندگان بتوانند به خوبی در پرورش موفق شوند. یکی از مهمترین دغدغه های پرورش دهندگان مخصوصا در فصل تولک(خرداد تا آذر)، بیماری آبله می باشد که باعث تلفات سنگینی درسالن پرورش می شود. لذا بهتر است انجام صحیح واکسیناسیون در ماه های تیر یا مرداد انجام پذیرد. زیرا بهترین فرصت استراحت پرنده در این زمان می باشد و از همه مهم تر، برای شروع فصل آبله که از ماه شهریور می باشد، پرنده واکسینه شده و خطری پرنده را تهدید نمی کند.
لازم به ذکر است پرورش دهندگانی که پرنده ی غریبه وارد سالن پرورش خود نمی کنند یا اصول قرنطینه را که یک ماه می باشد رعایت می کنند، شاید نیاز به واکسیناسیون ندارند. ولی در اروپا معتقدند واکسیناسیون همه ساله برای قناری ضروری می باشد. زیرا از شیوع بسیاری از بیماریهای سخت مثل چشم درد که در ایران متاسفانه همه گیر شده جلوگیری می کند. باید توجه شود این جمله به منزله ی آن نیست که درمان چشم درد، واکسن آبله است؛ بلکه درمان آبله با چشم درد دو مقوله ی کاملا جدای از هم می باشند.
آبله پرندگان:
عامل ایجاد آبله پرندگان از جنس پوکسویریده می باشد. ویروس آبله پرندگان مختلف بوده؛ ولی از نظر پادگنی شباهت نزدیکی با هم دارند و معمولا تنها برای همان گونه پرنده ایجاد فرم حاد بیماری را می کنند. در نتیجه و به طور مثال: می توان با سویه ی حادِ آبله کبوتر، ایجاد ایمنی قوی در پرندگان نمود و به همین دلیل می باشد که بر روی واکسن قناری، عکس کبوتر دارد که نشان دهنده سویه قوی تر می باشد.
ویروس آبله پرندگان در برابر خشک شدن مقاومت زیادی می کند و در صورت خشک شدن دلمه های جراحات آبله، چندین ماه در شرایط عادی حالت حاد خود را حفظ می کند. ولی در برابر مواد ضد عفونی کننده و مواد قلیایی مانند کلروفرم حساس می باشد. در ضمن، اکثر پرندگان و در تمام سنین به این بیماری حساس می باشند.
طرز انتقال بیماری:
بیماری به طور مستقیم و از راه جراحاتی که به وسیله منقار و در اثر تماس پرندگان و یا سایش منقار پرنده به نی و یا از محل آب و دانخوری مشترک ایجاد می شود، انتقال می یابد. همچنین این بیماری می تواند از طریق نیش حشرات نیز منتقل شود.
علائم بالینی و علائم کالبد گشایی:
علائم این بیماری می تواند از شکل خشک جراحات پوستی تا فرم مرطوب و وجود جراحات دیفتری گلو متفاوت باشد.
جراحات آبله پرندگان معمولا در ناحیه سر بروز می کند. در فرم خشک، دانه های آبله روی سر و اطراف دهان، بینی و چشم ها دیده می شوند. گاهی جراحات آبله به دهان می رسند و به حلق، حنجره و نای سرایت می کنند و قرحه های سفیدی در آنجا ایجاد می کنند و باعث تنفس پرنده با دهان باز می شود که ایجاد فرم مرطوب بیماری یا فرم دیفتری پرندگان را می کند. در این حالت ممکن است سینوس های اطراف چشم مبتلا و متورم شوند و قیافه پرنده را تغییر دهند. سینوس های مبتلا، محتوی توده های پنیری زرد یا قهوه ای رنگ می باشند و گاهی در قناری ها، کلواک آنها زخم شده و به شکل جراحت مرطوب و خونی ظاهر می شود.
دانه های آبله قسمت خارجی سر، مجموع هایی از چندین تاول ریز است که با اتصال به یکدیگر جراحات بزرگی را ایجاد می کنند. این جراحات باعث ایجاد یک قشر ضخیم و برجسته و زگیل مانند را می نماید. حالت عمومی پرندگان نامطلوب است. بی اشتهایی، لاغری، افتادگی پرها، کز نمودن و تلفات از سایر علائم بیماری هستند. معمولا جراحات آبله در نواحی بدون پر بیشتر می باشند.
پیشگیری:
پرندگان شفا یافته دارای مقاومت بالایی نسبت به بیماری هستند. در این رابطه ایمنی سلولی و هومورال، هر دو نقش مهمی دارند.
پیشگیری از آبله پرندگان به وسیله واکسیناسیون انجام می شود و در مناطقی انجام می شود که معمولا بیماری در آنجا شیوع دارد.
تجویز از طریق پوست ناحیه بال و با استفاده از سوزن دو شاخه صورت می گیرد. پرندگانی که دچار این بیماری شده باشند، خواهند مرد و سایر پرندگان که دچارنشده اند، نجات خواهند یافت.
در ضمن 7-10 روز بعد از واکسیناسیون باید گله را از نظر دریافت صحیح واکسن آبله(10 درصد گله) بررسی نمود و در صورتی که محل واکسن برامده و یا برجسته نباشد، نتیجه واکسیناسیون منفی بوده و باید واکسیناسیون مجدد صورت پذیرد. برای واکسیناسیون قناری باید از نوع کبوتری استفاده نمود و انواع دیگر واکسن ها مانند واکسن مرغی قابل استفاده در قناری به هیچ وجه نمی باشد و باعث ابتلای پرنده به دیگر ویروس ها می گردد. باید توجه کرد سویه واکسن قناری با دیگر واکسن ها جز کبوتر متفاوت می باشد.
آبتنی فنچ
آبتنی موجب سلامتی و شادابی پرندگان می شود. فنچ ها نیز همانند سایر گونه های پرندگان علاقه ی زیادی به آبتنی دارند. از این رو باید شرایط مناسب برای آبتنی آن ها در فصل گرما مهیا کرد. پرنده در شرایط آب و هوایی معتدل، هفته ای دو بار به حمام کردن نیاز دارد و در هوای گرم تابستان باید روزی یکبار حمام کند.
از جمله فواید حمام کردن، تمیز کردن پر و بال پرنده از گرد و غبار و سایر آلودگی ها و درخشان و براق شدن آن ها می باشد. ضمنا حمام کردن باعث می شود زیر بال پرنده که ممکن است به دلایلی کثیف شده باشد، تمیز گردد.
همچنین حمام کردن، رطوبت پرها را تامین می کند و این امر برای مقابله با گرمای شدید تابستان ضروری و لازم است. پرنده لا حمام کردن در حقیقت دمای بدن خود را تنظیم نموده و حرارت زاید بدن را دفع می کند و یکی از نشانه های نیاز پرنده به حمام کردن این است پرنده بر اثر حمام کردن بیش از حد محیط و همچنین بالا رفتن دمای بدن، دهان خود را باز نگه می دارد که با مشاهده ی این کار باید شرایط مناسب حمام کردن را برای پرنده فراهم کرد.
در طبیعت برخی از فنچ ها برای حمام کردن به سراغ برگ ها و علف های خیس رفته و بدن خود را به آن ها می مالند و برخی دیگر نیز در باغچه ها به دنبال حوضچه های کوچک آب گشته و سپس سینه و قسمتی از بالا تنه ی خود را در آن خیس می کنند.
در قفس برای حمام کردن پرنده باید از ظروف کوچک مناسب استفاده کرد که کف آن به گونه ای باشد که پای پرنده لیز نخورد و میزان آب در آ« به حدی باشد که پرنده در آن غرق نشود و چه بسا دیده شده است که به علت استفاده از ظروف عمیق، پرنده غرق شده است.
پرنده معمولا دوست دارد که سر خود را وارد ظرف نماید و سر و گردن خود را خیس کند. قابل به ذکر است که به محض گذاشتن ظرف مخصوص حمام در برابر او، پرنده شروع به آبتنی خواهد کرد.
مناسب ترین وقت برای حمام کردن، روز های گرم و آفتابی است و بهترین ساعت روز، اواسط روز است و هرچه به ظهر نزدیک تر شود، برای حمام کردن مناسب است. بدترین وقت برای حمام کردن، غروب و شب ها است؛ زیرا که در این حالت پرنده فرصت کافی برای خشک کردن پر و بال خود نخواهد داشت و ممکن است با پر و بال خیس بخوابد.
در هنگام حمام کردن ممکن است شاهد لرزش عضلات سینه ی پرنده باشیم که این امر باعث نگرانی نخواهد بود. زیرا که این امری طبیعی بوده و به علت انبساط و انقباض عضلات سینه روی می دهد.
پس از حمام کردن باید پرنده را باید به مدت کوتاهی در برابر اشعه ی آفتاب نگه داشت تا پر و بالش کاملا خشک شود. در طبیعت، پرنده هیچوقت پر و بال خود را کاملا خیس نمی کند. زیرا که این کار باعث می شود تا نتواند به خوبی پرواز کند و در تیجه در معرض حمله ی حیوانات درنده قرار گیرد. به همین علت در هنگام حمام کردن، در قفس نیز پرنده دوست ندارد که پر و بال خود را کاملا خیس کند.
تاثیر نور در بازدهی تولیدمثل قناری
نوردهی صحیح و مناسب در طول سال یکی از مهم ترین عواملی است که یک پرورش دهنده ی قناری باید به این موضوع آشنایی کافی داشته باشد و این موضوع در امر پرورش قناری اهمیت بسیاری دارد و اگر نگوییم اهمیت آن بیش از تغذیه ی قناری نیست، کمتر از موضوع تغذیه هم نیست.
از آنجایی که در کشور ما به علت عوامل آب و هوایی، قناری را در فصل پاییز و زمستان و بهار برای تولید مثل انتخاب می کنند و در فصل تابستان و قسمتی از پاییز قناری به استراحت می پردازد، باید شرایط طیف نور را در نظر بگیریم. در زمان تولک باید طیف نور مانند زمستان باشد و طیف فرو سرخ زیاد و فرابنفش کم باشد و برعکس در زمان تولید مثل باید شرایط را مانند فصل بهار تهیه کنیم؛ یعنی طیف فرو سرخ کم و فرابنفش زیاد باشد.
نکته ی دیگری که باید در پرورش قناری به آن توجه کرد، شدت نور است که باید به اندازه باشد.
شدت نور بیش از حد باعث کانیبالیسم و پرکنی قناری می شود و این موضوع پرورش دهندگان قناری را بسیار آزار می دهد.
شدت نور مناسب برای سالن قناری 200 لوکس است(20 فوت کندل) که این شدت نور در فصل تولید مثل، تا 250 لوکس باید برسد و در فصل تولک، این شدت نور باید به 100 لوکس برسد.
شدت نور تاثیر مستقیمی بر به بلوغ رسیدن جوجه قناری ها دارد و هرچه شدت تابش بیشتر باشد، جوجه قناری ها زودتر به بلوغ می رسند.
یکی از عوامل بسیار مهم در مبحث نور و نور دهی در پرورش قناری، طول زمان نور دهی یا همان فتوپریودی است که بر ترشح هورمون های رشد و تولید مثلی بسیار اهمیت دارد.
طول زمان نور(طول روز) مهم ترین و تاثیر گذارترین عاملی می باشد که تابه حال به آن پرداختیم.
هرچه طول روز بیشتر شود، سن بلوغ قناری کاهش می یابد و هرچه طول روز کم شود، سن بلوغ جوجه قناری افزایش می یابد.
هرچه طول زمان نور زیاد شود، غده هیپوفیز بیشتر تحریک شده و هورمون های تولید مثلی افزایش می یابد و باعث افزایش بهره وری تولید مثلی می شود و اگر طول روز کم شود، این فرایند برعکس رخ می دهد.
میانگین طول زمان نوردهی توصیه شده در فصل تولید مثل و آماده سازی برای تولید مثل، 15 ساعت و میانگین ساعت روشنایی در زمان تولک، 9 ساعت است.
طیور لامپ های فلوروسنت را 30درصد درخشنده تر از لامپ های رشته ای می بینند.
طیور لامپ های کم مصرف فلوروسنت را به صورت چشمک زن می بینند و چشم قناری را آزار می دهد.
برای فصل تولید مثل، بهتر است یک عدد لامپ فرابنفش در سالن استفاده شود.
استعداد انواع طوطی ها در تقلیدصدا و سخن گفتن
کاکادوها:
بطور کلی در کتاب های تخصصی عقیده بر ان است که کاکادوها استعداد مثلا انواع امازون یا کاسکو را در حرف زدن ندارند.کاکادوی چشم برهنه بایستی بالاترین استعداد را در یادگیری کلمات در خانواده خود دارا باشد.برخی از انواع کاکادو جیغ های بلندی کشیده و قادر به تقلید هر نوع صدایی بوده و سوت زدن می اموزد.
لوری ها:
در پاسیو تماس زیادی با نگهدارنده خود داشته باشند به او خو گرفته و حرف زدن نیز خواهند اموخت.برخی از لوریها به ندرت استعداد حرف زدن دارند.صدای طبیعی انها را سوت ممتد تشکیل میدهد.
مرغ عشق ها:
برخی از انواع ان قادرند که کلمات محدودی را تلفظ نمایند ولی این به منزله ان نیست که انها استعداد حرف زدن را کاملا دارا میباشند.
طوطی بزرگ اسکندر (در ایران به شاه طوطی معروف است):
طوطیان اصیل از استعدادخوبی برای حرف زدن برخوردارند.چنین برمی اید که نرها در این زمینه از ماده ها با استعداد ترند.صدای طبیعی انان نیز مطبوع است.
طوطی کوچک اسکندر (ملنگو):
این طوطی توانایی یادگیری کلمات را دارد
طوطیان جدایی ناپذیر:
انها از استعداد ضعیفی برای حرف زدن برخوردار بوده و یا اصولا توانایی انرا ندارند.اما صدای طبیعی انها مطبوع است.
طوطی امازون:
درباره استعداد یادگیری کلمات از جانب امازونها عقاید متفاوتی وجود دارد.برخی مثالها گویای انند که امازونها نیز شبیه طوطیهای خاکستری(کاسکو ها) قادر به یادگیری کلمات بوده و از کلمات اموخته شده در جای خود و به گونه ای منطقی استفاده می نمایند. جیغ های طبیعی امازونها در انواع اهلی زمانی مشاهده میشود که حیوان احساس کم حوصلگی کند.در حالت ترس نیز صدای مخصوصی در می اورد.
طوطی خاکستری(کاسکو):
هیچ یک از انواع طوطیها استعداد انواع خاکستری را در حرف زدن ندارند. تنها امازونها در این خصیصه با انها رقابت دارند.البته نباید فراموش کرد که استعداد حرف زدن خصیصه ای کم و بیش فردی است.طوطی خاکستری اهلی هر نوع صدایی نظیر صدای سگ و صدای پرندگان وحشی و صدای تلفن و صدای دریا و سرفه را قادر به تقلید میباشد.انان تمامی یک اواز را سوت زده و صدای انسانهای اطراف خود را تقلید نموده و کلماتی را که اموخته اند بطور منطقی و بسته به موقعیت خاص خود به کار میبرند.در صورتیکه پرنده به طریق مطلوبی نگهداری شود صدای جیغ بلند طبیعیش را به ندرت خواهید شنید.در عوض صدای ارامی در اورده و می غرد.
طوطی ارا:
اراها خصوصا انواعی که از جوانی در مجاورت انسان بزرگ شده باشند برخی کلمات را خواهند اموخت. اما تنها قادر به تلفظ بعضی کلمات بوده و نمی توانند جمله ای را ادا نمایند. صدای طبیعی انها جیغ گوش خراشی است که در جانوران اهلی تنها به هنگام ترس شنیده میشود.